თვალი,რომ გავახილე და გამახსენდა თვითმფრინავში ვიჯექი, ნიშნისმოგებით გავიღიმე, ალბათ სამყაროს მიმართ, და მაშინათვე ფანჯრიდან გავიხედე.ხედები,ხედები,სილურჯე,ღრუბლები რა თქმა უნდა მომაჯადოებელია !მივირთმევ ყავას და სურათებს ვუღებ ხედებს რომელიც ძალიან სათუთი და ძვირფასია ჩემთვის. ღრუბლები ახლა ფრინველები...

“არ არსებობს ადამიანი, რომელიც საკუთარ თავს არ შეხვედრია.” /ხორხე ლუის ბორხესი/ ჭირსაც წაუღია სხვა ყველაფერი-თქო-,ვიტყოდი… მაგრამ არ მინდა, სულაც არ მსურს ყველაფრის ჯანდაბაში გაშვება. დღეს ჩემი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღეა და არ მსურს ეს...

პირველად ტრადიციული სასკოლო-საუნივერსიტეტო ექსკურსიების შემდეგ ჩემი ქვეყნის დალაშქვრა რომ დავაპირე, არც მეტი, არც ნაკლები ხესვურეთს დავადგი თვალი. მანამდე მთაში არასდროს ვყოფილვარ და არნახულის გაურკვეველი მოლოდინი სასიამოვნოდ მაფორიაქებდა. ერთი სული მქონდა უბატონო მიწაზე დამედგა ფეხი...

  ყველაზე მეტად წერის დაწყება მიჭირს ხოლმე, მით უმეტეს მაშინ, როცა ძალიან ბევრი რამ მაქვს სათქმელი. ახლა ზუსტად ეგ მომენტია – ორი კვირის თავგადასავლები ერთ პოსტში უნდა ჩავატიო. Challenge accepted. იმდენი ხანი ვწუწუნებდი სათქმელი...

სულ ცოტაც და სამარშუტო ტაქსების სადგურს მივუახლოვდები… იქვე, გზაზე, ყოჩივარდებს ვყიდულობ და სათუთად ვიჭერ ხელში… ,,_რამდენ ხანში გახვალთ?” ვეკითხები მძღოლს და სამარშუტო ტაქსში ავდივარ… ,,_ათ წუთში!” – იყო პასუხი და წამით დუმილი ჩამოვარდა… მესამე...

არ უჩანდა პირი გათენებას..უკვე მერამდენე ღამეა ასე უსაშველოდ გრძელი. წამები წამებს მისდევენ და ამ თეთრ ღამეში იკარგებიან, სადღაც უჩინარდებიან. ხედავს ფანჯრის რაფაზე გადაშლილი წიგნის ფურცლიდან გადმოპარულა მთავარი გმირი და არ აძლევს მოსვენებას გოგონას, აგერ...

განთიადზე  ძალიან ადრე საოცარ ფერებში დახატა ღმერთმა თქვენთვის და ჩემთვის ღრუბლები და ჩემი გაოცება კვლავ შესძლო. ამ პოსტს თვითმფრინავში ვწერ. შევეცდები გადმოვცე როგორი ლამაზია სამყარო, რომელიც თვითმფრინავის სალონიდან მოჩანს. 10საათი ვიფრინე. გამოვიძინე კიდეც. იმედი...