სულში ჩაბუდებულ დარდს გავექეცი. უკან მოვიტოვე: კორპუსები, აქეთ – იქით მიმოფანტული მანქანები, ქალაქები… ჩემ ბავშვობის სახლისკენ მიმავალ უსწორმასწორო და მიხვეულ-მოხვეულ გზას დავადექი. უკვე თოვს, თოვს ჩუმად. თოვლიან გზაზე მოცურებული მანქანის ხმის გაგონებამდე სიჩუმეა. მშვიდიც...